در روش ِ درمانی پلاسمای غنی از پلاکت (PRP)، از تزریق غلظت ِ پلاکت های خود بیمار برای تسریع در بهبود تاندون ها، رباط ها، عضلات و مفاصل آسیب دیده استفاده می شود. به این ترتیب، تزریق PRP از سیستم درمانی بدن هر بیمار برای بهبود مشکلات اسکلتی-عضلانی استفاده می کند.

تزریق PRP با برداشتن یک تا چند لوله از خون بیمار و عبور دادن آن از طریق یک سانتریفیوژ برای متمرکز کردن پلاکت ها تهیه می شود.
سپس این پلاکت های فعال شده مستقیماً به بافت آسیب دیده تزریق می شود. این پروسه فاکتورهای رشد را آزاد می کند که باعث تحریک و افزایش تعداد سلول های ترمیمی تولید شده توسط بدن شما می شود.

پلاسمای غنی از پلاکت به طور قابل توجهی روند بهبودی را افزایش می دهد. برای نمونه استفاده از تزریق PRP برای درد شانه ی ناشی از پارگی روتاتور کاف، برای پارگی تاندون آشیل و سایر آسیب های بافت ِ نرم رایج تر شده است. همچنین نشان داده شده است که PRP باعث بهبود عملکرد و کاهش درد در افرادی می شود که دچار تاندونیت یا
بیماری های تاندونوز مزمن هستند؛ مانند آرنج تنیس بازان یا گلف بازان.

برخی از مزایای کلیدی تزریق PRP این است که می تواند نیاز به تزریق داروهای ضدالتهاب یا داروهای قوی تر مانند مواد افیونی را کاهش دهد. علاوه بر این، عوارض جانبی تزریق PRP بسیار محدود است، زیرا از آنجایی که تزریق‌ها از خون خود شما ایجاد می‌شوند، بدن شما آن‌ها را رد نمی‌کند یا به آن واکنش منفی نشان نمی‌دهد. پس از تزریق، بیمار باید برای مدت کوتاهی از فعالیت بدنی سنگین دوری کند و یک برنامه ی ورزشی توانبخشی را زیر نظر پزشک خود، شروع کند.