ساعات کاری 3 ظهر تا 7 عصر
مطهری، خیابان فجر، روبروی بیمارستان جم، کوچه مدائن، ساختمان پزشکان ماهان ، طبقه 1 واحد 1
3 ظهر تا 7 عصر

سندرم تونل کارپال

سندرم تونل کارپال یکی از شایع ترین مشکلاتی است که دست(ها) را تحت تاثیر قرار می دهد. افراد مبتلا به این عارضه ممکن است درد، بی حسی و ضعف عمومی را در دست و مچ دست احساس کنند.

تشخیص

پزشک شما ممکن است از شما سوالاتی بپرسد و یا چند مورد از آزمایش های زیر را برای تعیین اینکه آیا دچار سندرم تونل کارپال شده اید، انجام دهد:

جراحی و روش های دیگر

روش های مورد استفاده برای درمان تونل کارپال ممکن است شامل موارد زیر باشد:

معاینه ی فیزیکی

سابقه ی علائم

اشعه ایکس

پزشک معالج یک معاینه ی فیزیکی انجام خواهد داد. او احساس در انگشتان دست و قدرت عضلات دست را آزمایش خواهد کرد.
خم کردن مچ دست، ضربه زدن روی عصب یا وارد آوردن فشار ِ ساده بر روی عصب می تواند در بسیاری از افراد علائم ایجاد کند.

پزشک ِمعالج ِشما، الگوی علائم را بررسی خواهد کرد. به عنوان مثال، از آنجایی که انگشت کوچک عصب میانی را به خودش احساس نمی‌کند، علائم در آن انگشت ممکن است نشان دهنده ی مشکلی غیر از سندرم تونل کارپال باشد.

علائم سندرم تونل کارپال معمولاً هنگام در دست گرفتن تلفن یا روزنامه یا گرفتن فرمان رخ می دهد. همچنین این سندروم، معمولاً در هنگام شب اوج می گیرد و ممکن است شما را در طول شب بیدار کند یا ممکن است هنگام صبح که از خواب بیدار می شوید، دست ِشما دچار بی حسی شده باشد.

برخی از پزشک های معالج، عکسبرداری با اشعه ی ایکس از مچ دست آسیب دیده را توصیه می کنند تا سایر علل درد مچ دست، مانند آرتریت یا شکستگی را حذف کنند. با این حال، اشعه ی ایکس برای تشخیص سندرم تونل کارپ مفید نیست.

سونوگرافی

الکترومیوگرافی

مطالعه هدایت عصبی

پزشک ممکن است سونوگرافی از مچ دست را برای گرفتن تصویر خوبی از استخوان ها و عصب توصیه کند. این می تواند به تعیین اینکه آیا عصب تحت فشار است یا خیر کمک می کند.

این تست تخلیه های الکتریکی کوچک تولید شده در عضلات را اندازه گیری می کند. در طول این آزمایش، پزشک معالج یک الکترود سوزنی نازک را در ماهیچه‌های خاص قرار می‌دهد تا فعالیت الکتریکی را هنگام انقباض و استراحت عضلات ارزیابی کند. این آزمایش می تواند آسیب به ماهیچه های کنترل شده توسط عصب میانی را شناسایی کند و همچنین ممکن است سایر شرایط را رد کند.

در انواع الکترومیوگرافی، دو الکترود به پوست چسبانده می شود. یک شوک کوچک از عصب میانی عبور داده می شود تا مشحص شود آیا
تکانه های الکتریکی در تونل کارپال کند می شوند یا خیر؛ این آزمایش ممکن است برای تشخیص بیماری و رد سایر شرایط استفاده شود.

درمان

سندرم تونل کارپال را در اسرع وقت پس از شروع علائم درمان کنید. در مرحله های نخست، کارهای ساده ای که می توانید برای خودتان انجام دهید ممکن است مشکل را برطرف کند.

برای نمونه:

استراحت های مکرر برای آرامش دست ها انجام دهید

از فعالیت هایی که علائم را بدتر می کند خودداری کنید

برای کاهش تورم از بسته های یخ استفاده کنید

سایر گزینه های درمانی شامل

آتلِ مچ دست، داروها و جراحی است. اگر علائم ای خفیف تا متوسط داشته باشید که در کمتر از ده ماه بهبود می یابند، به احتمال زیاد آتل بندی و سایر درمان های محافظه کارانه مفید واقع خواهد شد. اگر در دستان خود احساس بی حسی دارید، باید به متخصص ارتوپت مراجعه کنید.

درمان غیر جراحی

آتل مچ دست

کورتیکواستروئیدها

داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAIDs)

آتل ای که مچ دست را در هنگام خواب ثابت نگه می دارد می تواند به تسکین علائم شبانه، گزگز و
بی حسی کمک کند. حتی اگر شما فقط در شب از آتل استفاده می کنید، می تواند به جلوگیری از بروز علائم در طول روز نیز کمک کند. اگر باردار هستید، استفاده از آتل در شب ممکن است گزینه ی خوبی باشد، زیرا برای موثر بودن آن نیازی به استفاده از هیچ دارویی نیست.

پزشک شما ممکن است برای تسکین درد، یک کورتیکواستروئید مانند کورتیزون به تونل کارپال تزریق کند. گاهی اوقات پزشک معالج از سونوگرافی برای هدایت این تزریق ها استفاده می کند.
کورتیکواستروئیدها موجب کاهش التهاب و تورم
می شوند که این ویژگی فشار روی عصب میانی را کاهش می دهد.
توجه کنید که کورتیکواستروئیدهای خوراکی به اندازه ی تزریق کورتیکواستروئید برای درمان سندرم تونل کارپال موثر واقع نمی شوند.
اگر سندرم تونل کارپال ناشی از آرتریت روماتوئید یا آرتریت التهابی دیگری باشد، ممکن است با درمان آرتریت، علائم سندرم تونل کارپال نیز کاهش یابد.
با این حال، این نظریه ثابت نشده است.

NSAID ها مانند ایبوپروفن (Advil، Motrin IB) ممکن است در کوتاه مدت به تسکین درد ناشی از سندرم تونل کارپال کمک کنند.

با این حال، شواهدی وجود ندارد که این داروها سندرم تونل کارپال را بهبود بخشند.

عمل جراحی

هدف از جراحی تونل کارپال، کاهش فشار از راه برش دادن به آن رباط ای است که بر روی عصب میانی فشار می آورد.

چنانچه علائم شدید باشند یا به درمان های دیگر پاسخ ندهند، ممکن است جراحی مناسب باشد.

جراحی آندوسکوپی

در این روش پزشک جراح از یک دستگاه تلسکوپ مانند با یک دوربین کوچک متصل به آن (اندوسکوپ) برای دیدن داخل تونل کارپال استفاده می کند. او رباط را از طریق یک یا دو برش کوچک در دست یا مچ دست، برش می دهد. برخی از جراح ها ممکن است از امواج فراصوت (سونوگرافی) به جای دستگاه تلسکوپ مانند برای هدایت ابزاری که رباط را برش می دهد، استفاده کنند. ممکن است جراحی آندوسکوپی باعث درد کمتری نسبت به جراحی باز در چند روز یا هفته اول پس از جراحی شود.

جراحی باز

در این شیوه، پزشک جراح، برشی در کف دست روی تونل کارپال ایجاد می‌کند و رباط را برای آزاد کردن عصب برش می‌دهد. قبل از جراحی، خطر ها و مزیت های هر تکنیک را با جراح خود در میان بگذارید.

در طی فرآیند بهبودی پس از جراحی، بافت‌های رباط به تدریج با هم رشد می‌کنند و در عین حال فضای بیشتری را برای عصب فراهم می‌کنند. این روند بهبود داخلی معمولاً چندین ماه طول می کشد، اما پوست در عرض چند هفته بهبود می یابد.

معمولاً پزشک، شما را تشویق می‌کند که بعد از بهبود یافتن رباط، از دستِ خود استفاده کنید و به تدریج به حالت عادی بازگردید. به این نکته توجه کنید که در ابتدا باید از حرکات شدید دست یا فشار شدید به روی مچ دست، اکیداً اجتناب کنید.

درد یا ضعف ممکن است از چند هفته تا چند ماه طول بکشد تا دوران نقاهت ِ پس از جراحی برطرف شود. اگر علائم شما بسیار شدید بود، ممکن است علائم پس از جراحی به طور کامل از بین نرود.

اگر فکر می کنید ممکن است سندرم تونل کارپال داشته باشید، چند کار ساده وجود دارد که می توانید قبل از مراجعه ی اول به پزشک، انجام دهید.

ابتدا تلاش کنید تا مشخص شود که آیا هر فعالیتی باعث بدتر شدن آن می شود یا خیر، روش انجام آن فعالیت ها را تغییر دهید و یا در صورت امکان از انجام آنها اجتناب کنید. به عنوان مثال، اگر به نظر می رسد رانندگی علائمی ایجاد می کند، سعی کنید موقعیت دست ها را روی فرمان تغییر دهید.

همچنین، امتحان کردن آتل مچ دست در هنگام خواب ِشب هیچ ضرری ندارد تا متوجه شوید که آیا این کار ساده به رفع علائم دردناک کمک می کند یا خیر.